آیا تابه‌حال به این موضوع اندیشیده‌اید که شعور و سکوت با هم درارتباط هستند؟
یک گزین‌گویه متداول هست که می‌گوید:
«اگر تخصص کافی برای اظهارنظر در زمینه‌ای خاص را نداری، دست‌کم شعور سکوت کردن را داشته باش».
نمی‌دانم اولین بار چه کسی این جمله را گفته است؛ اما هرکس که بوده دم او گرم باشد. جمله قابل تأملی است.
دوست دارم شما هم راجع‌به آن کمی فکر کنید.
در طول روز با چه افرادی مواجه می‌شوید؟
فهرستی از آن‌ها حاضر کنید.
آیا یکی از دوستان‌تان این شعور را دارا است؟
اگر برای «شعور سکوت‌کردن» یک نمودار طیفی رسم کنیم؛ فکر می‌کنید درصد بیشتر اطرافیان شما کدام طرف طیف قرار خواهند گرفت؟