امروز که در یوتیوب فارسی می‌گشتم متوجه این نکتۀ ظریف شدم:
در یوتیوب فارسی محتوای سرگرم‌کننده طرفداران بیشتری نسبت به محتوای آموزشی دارد.
شاید این حرف برای شما تازگی نداشته باشد و بگویید: «خب معلوم است. این را که می‌دانستیم. تنهایی به این نتیجه رسیدی!؟»
من فکر می‌کنم این نکته که محتوای سرگرمی طرفداران بیشتری داشته باشد، اصلاً غیرمنطقی به‌نظر نمی‌رسد، همانطور که در یوتیوب بین‌المللی یا انگلیسی‌زبان هم همین‌گونه است. یعنی به‌طور کلی اگر تمام یوتیوب را ملاک بگیریم، محتوای سرگرم‌کننده بازدیدهای بیشتری دارد.
اما انگار در یوتیوب فارسی این شکاف بسیار عمیق‌تر است. تعداد افرادی که به‌دنبال آموختن مطلبی از یوتیوب هستند گاهی آن‌قدر کم است که آن ویدیو به هزار بازدید هم نمی‌رسد (چه برسد به درآمد). درحدی که آن کانال آموزشی اصلاً به مرحلۀ درآمدزایی نمی‌رسد و همانطور ساکت و تنها مثل یک شمع خاموش می‌شود.
در یوتیوب انگلیسی ویدیوهای سرگرم‌کننده حساب‌شده‌تر و حرفه‌ای‌تر پخته می‌شوند. در همان حوزۀ سرگرمی اگر ویدیویی آن کیفیت و جذابیت لازم را نداشته باشد به چشم نمی‌آید و دیده نمی‌شود. می‌دانم این قیاس اَبلهانه‌ای است. اما در یوتیوب فارسی این عطش برای دیدن محتوای بامزه یا باحال آن‌قدر زیاد است که مخاطب حتی غیرحرفه‌ای‌ترین ویدیوها را می‌نشیدند و تا انتها نگاه می‌کند.
این تشنگی به‌گونه‌ای است که یک ویدیو به صرف اینکه سرگرم‌کننده باشد، مورد توجه قرار می‌گیرد. مهم نیست اگر تامنیل لوسی داشته باشد یا مضمون آن کاملاً تقلبی باشد. افتضاح‌ترین ویدیو هم کافی است برچسب سرگرمی را از آن خود کند، همین کافی است تا بدون هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای دست‌به‌دست شود.
اکثر کسانی که وارد یوتیوب فارسی می‌شوند تا ویدیویی میل کنند؛ بیش از اینکه درپی گستراندن دانسته‌ها یا شناخت فن جدیدی باشند، به‌دنبال آشنایی بیشتر با یوتیوبر مورد علاقۀشان هستند. چیزی که از شدت شیرینی دل آدم را می‌زند.